رسول خدا(ص):«إن هذه القلوب تصدء کما یصدء الحدید قیل فما جلاءها قال ذکر الموت و تلاوة القرآن؛دل ها مانند آهن زنگ می زند،گفتند:صیقل آن چیست؟فرمود:یاد مرگ و خواندن قرآن».

آغاز دنیایی انسان تولد و آغاز آخرتی آن مرگ است.خیلی به این پندار دچارند که مرگ سرانجامی است ناگزیر برای انسان  که  هر چند حق ولی تلخ است.مشکل این دسته این است که به مرگ به دید یک منقطع کنندۀ بی رحم می نگرنند نه یک متصل کنندۀ حیات بخش؛ و تمام گرمی حیات را در زندگی این دنیا می جویند، در حالی که در بینش وحی حیات از چشمۀ آخرت می جوشد«و إن الاخرة لهی الحیوان» و در کنار برکۀ دنیا جز نمی از زندگی که آن هم آغشتۀ به تفاخرها و تکاثرها و زینت های ناپایدار است،نخواهیم یافت.در جهان بینی الهی همان قدر که تولد محرک انسان است،مرگ هم به همان اندازه گرما بخش خواهد بود و چون مرگ این خاصیت را دارد لذا تفکر دربارۀ آن و یاد مکرراش باعث جلای دل ها خواهد شد،زیرا انسان مؤمن یقین دارد که با مرگ دوباره تولد را در دنیایی وسیع تر و جاودانه تجربه خواهد کرد و همین امید بخش او برای ساخت حیاتی متعالی در زندگی بعدی خواهد شد،که تعالی زندگی دنیایی او نیزبه همراه آن است.پس به فکر مرگ بودن یعنی به فکر تولد متعالی تر و این صفا بخش است نه خزان آور.

منبع:  http://ezrila.blogfa.com

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

?سايت سازبيست تولزابزار به اشتراک گذاري مطالب